مقایسه‌ی انواع انسولین‌ها برای کاهش هیپوگلایسمی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 و 2
3 ژوئیه 2017- بر اساس دو مطالعه‌ی جدید، درمان با انسولین degludec در مقایسه با انسولین glargine U100 برای مدت 32 هفته منجر به کاهش نرخ اپیزودهای هیپوگلایسمی (افت قندخون) در میان بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 و 2 و کاهش حداقل یکی از عوامل خطر برای هیپوگلایسمی می‌شود. نتایج این دو مطالعه در مجله‌ی JAMA منتشر شده است.
در یکی از این مطالعات، دکتر Wendy Lane از مرکز دیابت و غدد درون ریز Mountain و همکارانش، بطور تصادفی از 501 فرد بزرگسال مبتلا به دیابت نوع 1 که حداقل یک عامل خطر هیپوگلایسمی را داشتند، برای دریافت یک دوز روزانه از انسولین degludec و بدنبال آن، انسولین glargine U100(تعداد 249 نفر) و یا دریافت انسولین glargine U100 و به دنبال آن انسولین degludec(تعداد 252 نفر)، برای مدت دو دوره‌ی 32 هفته‌ای درمان، ثبت نام کردند.
هیپوگلایسمی در میان افراد مبتلا به دیابت نوع 1 شایع است و یک مانع عمده برای دستیابی به کنترل گلایسمیک خوب محسوب می‌شود، همچنین هیپوگلایسمی شدید می‌تواند منجر به کما یا مرگ این افراد شود.
از بیمارانی که بطور تصادفی در یکی از این دو گروه شرکت کرده بودند، تعداد 395 نفر(79 درصد) تا انتها در این پژوهش حضور داشتند. محققان دریافتند که انسولین degludec در مقایسه با انسولین glargine U100 موجب کاهش میزان کلی اپیزودهای هیپوگلایسمیک علامتدار و هیپوگلایسمی‌های شبانه ی علامتدار در دوره‌ی 16 هفته‌ای نگهداری(maintenance) می‌شود، همچنین نسبت کمتری از این افراد هیپوگلایسمی شدید را در طول دوره‌ی نگهداری تجربه کردند( 10 درصد درمقابل 17 درصد).
نتایج آنالیز کل 32 هفته درمان با این یافته‌ها سازگار بود. یکی از محدودیت‌های این مطالعه، خروج بیش از انتظار افراد شرکت کننده از ادامه‌ی تحقیق بود که علت آن می‌تواند مدت زمان طولانی 64 هفته‌ای و دو روش مختلف درمان و استفاده از سرنگ و ویال باشد.
در مطالعه‌ی دوم دکتر Carol Wysham از دانشکده‌ی پزشکی دانشگاه واشنگتن و همکارانش از 721 فرد بالغ مبتلا به دیابت نوع 2 که حداقل یک عامل خطر برای هیپوگلایسمی داشتند و از قبل تحت درمان با انسولین بازال همراه یا بدون مصرف داروهای خوراکی بودند، برای شرکت در این مطالعه‌ی تصادفی دعوت کردند. در این تحقیق به یک گروه از بیماران متشکل از 361 نفر، یک دوز روزانه از انسولین degludec و بدنبال آن انسولین glargine U100 داده شد و به گروه دوم (n = 360) ابتدا انسولین glargine U100 و بدنبال آن انسولین degludec داده شد، هر یک از این دو نوع درمان به مدت 32 هفته بطول انجامید. هیپوگلایسمی یکی از خطرات جدی برای بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 است که تحت درمان با انسولین می‌باشند.
در این مطالعه، 580 نفر(80 درصد) تا انتهای تحقیق حضور داشتند. محققان دریافتند که درمان با انسولین degludec درمقایسه با انسولین glargine U100 از نظر آماری و بالینی کاهش قابل توجهی را در میزان کلی هیپوگلایسمی علامتدار و هیپوگلایسمی علامتدار شبانه در دوره‌ی نگهداری 16هفته‌ای داشته است. یافته‌های حاصل از آنالیز نتایج برای کل دوره‌ی درمان، با نتایج دوره‌ی نگهداری سازگار بود. این نتایج بیانگر کاهش قابل توجه میزان هیپوگلایسمی شدید با انسولین degludec بود. نسبت بیمارانی که هیپوگلایسمی شدید را در طی دوره‌ی نگهداری تجربه کرده بودند، برای انسولین degludec برابر با 1.6درصد بود، درحالیکه برای انسولین glargine U100 برابر با 2.4درصد گزارش شد. درمورد محدودیت های این مطالعه توضیحی داده نشده است.
منابع و سایت خبر:
JAMA, 2017; 318 (1): 33 DOI: 10.1001/jama.2017.7115
JAMA, 2017; 318 (1): 45 DOI: 10.1001/jama.2017.7117
www.sciencedaily.com/releases/2017/07/170703121046.htm